De promotiewedstrijden tegen Chrevremont, RKVVL en RKBSV werden goed afgesloten en de 1^e klas IVCB werd bereikt. Hierin debuteerde Almania uitstekend. Ondanks het feit dat door de mobilisatie voor de Tweede Wereldoorlog, het steeds moeilijker werd een elftal te formeren, eindigde Almania in 1939-1940 achter Minor als goede tweede.

De Tweede Wereldoorlog brak uit. Er kwam één voetbalbond, de NVB. De eerste klassers van de IVCB werden ingedeeld in de 2^e klas NVB. In deze klas stond ook VVS (Sittard), niet te verwisselen met het huidige Sittard. Dit VVS was een der sterkste teams in de omgeving. Vol spanning keek men dan ook uit naar de eerste grote derby. Groot was dan ook de bewondering voor de dorpsjongens van Almania, toen die een overwinning behaalden op de jongens uit de stad Sittard. Nadien zouden nog vele derby’s volgen, welke uiteraard steeds zeer veel toeschouwers trokken. Drie eerste elftalspelers moesten vanwege “Arbeits-Einsatz” in Duitsland gaan werken. Daar het spelersarsenaal niet groot was, kostte het moeite de opengevallen plaatsen te bezetten. Almania was in die tijd steeds aan de kop van de ranglijst te vinden, ook al had men toentertijd klinkende namen als tegenstanders, onder andere VVV (Venlo), Kimbria (Maastricht), Tegelse Herten (Tegelen), Maurits (Geleen) en niet te vergeten VVS en Sittardse Boys.

In 1945 ging Almania werken aan een nieuwe toekomst. In 1946 promoveerde Sittardse Boys naar de 1^e klas. De derby’s tegen V.V.S. bleven de meest spannende duels van de competitie. In het seizoen ’47-’48 had Almania een sterke start, maar tijdens de competitie kwam daar de klad in en op het einde moest men zelfs degradatiewedstrijden spelen met Wittenhorst (Horst) en Wit Zwart (Weert). Het werd een zeer spannende nacompetitie, maar Almania bleef uiteindelijk behouden voor de 2^e klas. Toch zou er na dat seizoen een moeilijke periode voor Almania aanbreken. De club stond er seizoen beroerd voor en degradatie stond voor de deur. In de laatste twee te spelen wedstrijden waren de tegenstanders De Valk (koploper) en Velox (de nummer 2). Beide ontmoetingen moesten gewonnen worden, wilde men nog met enkele andere teams gelijk komen, om via een nacompetitie de dans te kunnen ontspringen. Het grote euvel ook in die tijd was echter het scoren. Dat was en is nog steeds van essentieel belang om te kunnen winnen. De toenmalige trainer Lodensteyn stond toen voor de moelijke taak hiervoor een oplossing te bedenken.

Er kwam toen een geschenk uit de hemel, in de persoon van Wil Laudy, toenmalig speler van het derde elftal. In de week voorafgaande aan de wedstrijd tegen de Valk scoorde Wil Laudy op de trainingen aan de lopende band. Hij moest dus de reddende engel worden. De Valk kwam in 15 bussen naar Broeksittard met een grote supportersschare en de harmonie. Zij waren er zeker van in Broeksittard kampioen te zullen worden, maar dat pakte even anders uit: Almania won met 3-1! Het kanon Wil Laudy had toegeslagen en drie keer gescoord. De Valkenswaardse aanhang was erg stil, maar ook de Broeksittardse supporters waren stomverbaasd. De week erna stond de wedstrijd tegen Velox op het programma. Door de nederlaag van De Valk waren zij nu ook kanshebber voor de titel, maar Almania dacht daar anders over. Met een 5-2 nederlaag werd Velox naar huis gestuurd en ook nu scoorde Wil Laudy twee keer. Almania eindigde door deze opmerkelijke prestaties gelijk met Woensel, Roermond en Tegelse Herten (thans SC Irene). Er moesten beslissingwedstrijden komen om uit te maken wie er zouden degraderen. Ook hierin toonde Almania zich de sterkste en Woensel en Tegelse Herten werden het kind van de rekening. Een uitstekende prestatie dus van Almania, dat hiermee bewees karakter te kunnen tonen, hetgeen men in de latere toekomst meer dan eens opnieuw liet zien. Wil Laudy was echter in die tijd de gevierde held en kon geen kwaad in de Broeksittardse gemeenschap. Het scoren ging hem later niet zo goed meer af, maar dat werd hem graag vergeven. Wat telde was, dat Almania door zijn bevlieging klassebehoud had veroverd en dat was de hoofdzaak.

Het elftal moest drastisch worden verjongd. Het wekte dan ook geen verwondering dat men ook nog in ’49-’50 en ’50-’51 moest strijden tegen degradatie. De moeilijkheden werden overwonnen en een korte bloeiperiode brak aan. In ’54-’55 werd men zelfs derde, en dit gaf recht op promotie naar de 1^e klasse KNVB. Sinds ’49 miste Almania de derby’s, omdat Sittardse Boys en V.V.S. in Sittard waren gefuseerd onder de naam Sittardia. Een nieuwe moeilijke periode diende zich bij Almania aan. Door de nieuwe competitie-indeling moest Almania reizen maken naar Noord-Brabant en zelfs Zeeland (Vlissingen). Dit bracht grote financiële problemen met zich mee. Bovendien vertrokken enkele jonge getalenteerde spelers naar het betaalde voetbal bij Sittardia. Deze problemen waren voor Almania teveel. In 1955-1956 degradeerde men weer naar de 2^e klas. In 1959 vierde men het 40-jarig bestaansfeest en velen wensten Almania sterkte toe in die moeilijke periode. Helaas een jaar later een dieptepunt bij Almania; het degradeerde zelfs naar de 3^e klas. Een harde klap voor bestuur en spelers.

Het toenmalig bestuur verdient alle waardering. Nog harder dan voorheen ging men werken aan betere resultaten en met succes. De twee volgende seizoenen moest men tevreden zijn met een tweede plaats, maar in het seizoen ’62-’63 ging de vlag weer in de top. Almania was kampioen en promoveerde naar de 2^e klasse, om in het daarop volgende seizoen meteen door te stoten naar de 1^e klas. Dit alles was misschien een beetje te snel gegaan, want in het seizoen ’64-’65 degradeerde men weer naar de 2^e klas. Het seizoen ’65-’66 kende voor Almania een dramatisch slot. Voor de laatste wedstrijd had men één punt voorsprong op Panningen. De uitwedstrijd bij V.C.H. zou het kampioenschap moeten brengen. Tot een kwartier voor tijd was er een 0-2 voorsprong, maar op miraculeuze wijze ging die voorsprong verloren. Een 3-2 nederlaag en weg kampioenschap, dat nu voor Panningen was.

Op het einde van seizoen ’66-’67 was het weer feest in Broeksittard. Na een 1-0 overwinning op Belfeldia was Almania weer kampioen en promoveerde naar de 1^e klas. In de huldigingswedstrijd, welke op dit kampioenschap volgde, klopte Almania een compleet Sittardia (thans Fortuna Sittard) met 1-0. Er waren toen 2.000 toeschouwers. Vanzelfsprekend was men erg trots in Broeksittard.

In het daarop volgend seizoen werd Almania 1 in ’67-’68 kampioen in de 1^e klas en mocht spelen om het kampioenschap van Nederland. Tegenstanders voor de landstitel waren D.C.G. (Amsterdam), U.V.S. (Leiden), Rheden, Emmen en Middelburg. Almania speelde zijn thuiswedstrijden in stadion De Baandert. Het verloop van deze kampioenscompetitie was voor Almania wel niet zo succesvol, maar vele supporters van toen zullen er nog met plezier aan terugdenken. Almania vertegenwoordigde Broeksittard op waardige wijze door heel Nederland. Het succes werd nog vergroot door het kampioenschap van het 2^e elftal in de reserve 1^e klas. Dit team mocht strijden om het kampioenschap voor reserveteams. Deze wedstrijden werden in toernooivorm op het K.N.V.B.-sportcentrum in Zeist gespeeld. Almania 2 trof hier als tegenstanders Feyenoord 3, T.O.P. 2, Rheden 2, Volendam 2 ern Emmen 2 aan. Almania 2 bereikte de vierde plaats. De R.K.V.V. Almania schreef dus in ’67-’68 geschiedenis en we mogen dat seizoen dan ook tot het meest succesvolle uit de Almania-historie rekenen. Het kleine clubje Almania (3 seniorenteams toen) uit het even kleine Broeksittard maakte furore en dwong overal diepe bewondering af. Geen wonder dan ook dat het gemeentebestuur van Sittard het succesvolle Almania op het stadhuis ontving.

Wanneer men zo’n topprestatie heeft behaald, valt het nadien moeilijk om zijn supporters tevreden te stellen. Almania deed het in ’68-’69 rustig aan en eindigde als goede middenmoter. In dat jaar, 1969, vierde men het vijftigjarig bestaansfeest. Deze gouden mijlpaal liet men in Broeksittard niet voorbijgaan en in samenspraak met het Almaniabestuur werd een huldigingscomité samengesteld uit vertegenwoordigers van alle Broeksittardse verenigingen. Dit feest moest er een worden voor heel de bevolking van Broeksittard. Almania wilde zijn achterban danken voor de steun die zij vijftig jaar lang had ondervonden. Heel Broeksittard feestte mee. Een grandioze receptie was uiteraard het hoogtepunt van dit feest. Duidelijker dan ooit bleek welk een plaats, naam en faam dit Almania zich verworven had in voetballend Nederland. Zelfs toenmalig KNVB-voorzitter Meuleman kwam persoonlijk zijn gelukwensen aanbieden. Extra cachet werd aan deze receptie gegeven door de uitreiking van de koninklijke onderscheiding van Oranje Nassau in zilver door burgemeester Dassen aan ere-voorzitter M. Schrooten. De RKVV Almania kon terugzien op een geslaagd feest. Het jaar ’69 zou ook nog een sportief hoogtepunt kennen. De A-jeugd nam voor het eerst deel aan een groot internationaal jeugdtoernooi in Kerpen (Dld.). Het succes was overweldigend; Almania won dit toernooi. Ook de prijzen voor beste doelman, productiefste speler en zelfs de fair-play cup gingen mee naar Broeksittard. Had Almania weer nieuwe talenten voor de toekomst in zijn gelederen?

Het seizoen ’69-’70 zou in het teken staan van een nek aan nekrace tussen Almania en stadgenoot Sanderbout. Beide teams uit Sittard overheersten dat jaar de 1^e klas F en gaven elkaar onderling weinig toe. In Broeksittard werd het destijds 1-1 voor maar liefst 4000 toeschouwers en in Sanderbout werd het voor 2000 toeschouwers 2-2. Uiteindelijk werd Sanderbout met 36 punten kampioen en Almania met 32 punten een goede tweede.

Als voorbereiding op het seizoen ’70-’71 nam Almania op 15-16 augustus 1970 deel aan het ‘Twentse Ros-toernooi’, het grootste amateurtoernooi in Nederland, georganiseerd door Enschedese Boys, waaraan de sterkste amateurclubs van Nederland deelnamen. Het zou voor Almania een schitterend toernooi worden, met de eerste plaats als prachtig resultaat. Deze prestatie deed dan ook het beste verwachten voor het nieuwe seizoen. Bij aanvang van dat seizoen op 6 september 1970 kende Almania weer een nieuw hoogtepunt. Het nieuwe complex aan de Bachstraat werd officieel in gebruik genomen. Wethouder Houtakkers verrichtte voor de wedstrijd Almania-RIOS ’31 (1-1) de aftrap.

Almania had afscheid genomen van het veld Achter de Hoven, waar men zoveel triomfen had gevierd. Zou men op het nieuwe complex ook zo succesvol worden? Hierop kreeg men snel antwoord. Ook in het seizoen 1970-1971 deed Almania weer van zich spreken. Op 18 oktober 1970 won het de uitwedstrijd bij Roermond met 0-9 en dat was de grootste nederlaag die Roermond ooit kreeg te incasseren. Ook in het verdere verloop bleef Almania dat seizoen goed presteren. Uiteindelijk werd met Caesar uit Beek gestreden om het kampioenschap. Op het einde hadden beide ploegen 33 punten en een beslissingswedstrijd was noodzakelijk. Deze wedstrijd zou op 16 mei 1971 in stadion De Baandert gespeeld worden. Voor deze wedstrijd werden 5000 toeschouwers verwacht, maar dit zou anders uitpakken. Ver voor de wedstrijd stonden lange files op de wegen naar Sittard en aan de kassa’s kon men de drukte niet aan. De stichting SLOS die samen met de clubbesturen voor de organisatie moest zorgen, had niet op zo’n toeloop gerekend. Kassa’s werden omvergelopen en het hekwerk afgebroken. Men sprak van 16.000-18.000 toeschouwers, waarvan velen helaas zonder toegangskaartje. De wedstrijd werd een echte thriller. Caesar kwam op een 0-2 voorsprong, maar Almania kwam terug tot 2-2. Een verlenging volgde, waarin Caesar met 2-3 de gelukkige winnaar werd. Nadien zou Caesar ook landskampioen worden. Vermeldenswaardig is nog dat Chrit Schrooten in die wedstrijd aanvoerder bij Almania was, en dat tijdens die wedstrijd, thuis zijn zoon John geboren werd. Over clubliefde gesproken! Almania ook in dat seizoen dus weer tweede, maar zowel Almania 2 en Almania A- en B-jeugd werden kampioen. Almania 2 nam in Zeist deel aan het landskampioenschap en werd daar vierde. Tegenstanders waren Sparta 3 (landskampioen), Go Ahaed 3 (2^e), PSV 3 (3^e), Volendam 3 (5^e) en Sneek 2 (6^e). Een schitterend seizoen!!

In het seizoen ’71-72 deed Almania weer van zich spreken en eindigde als derde met 27 punten achter wéér Caesar 36 punten en Heer 29 punten. Almania 2 werd wederom kampioen en toog weer naar Zeist voor deelname aan het landskampioenschap. Een mooie gedeelde tweede plaats samen met Volendam 3 was het resultaat. De verdere eindstand was: eerste Emmen 2, vierde NEC 3, vijfde RVC 2 en zesde Best Vooruit 2. Op grond van een beter doelsaldo werd Emmen 2 kampioen, want het puntenaantal was gelijk aan dat van Almania en Volendam, namelijk 7.

In het seizoen 1972-1973 werd Almania een goede middenmoter met 25 punten. Echter meteen na de competitie behaalde men wederom een opmerkelijk succes. Op 23 juni speelde men tegen Voerendaal een beslissingswedstrijd om de KNVB-beker district Zuid 2. De wedstrijd werd in Voerendaal gespeeld. Dit was voor Almania geen bezwaar. Men won deze wedstrijd met 2-0 en ook dit succes was binnen. Het seizoen 1973-1974 zou in het teken staan van de nieuw te vormen Hoofdklasse. De bovenste zeven ploegen zouden promoveren naar deze Hoofdklasse. Het zou een zware competitie worden, maar Almania werd een van de nieuwe Hoofdklassers. Op 15 april 1974 werd thuis tegen Veritas met 1-1 gelijkgespeeld, en Almania werd samen met Limburgia, Veritas, SVM, Voerendaal, SVN en Caesar hoofdklasser. Hiermee begon voor Almania weer een nieuw avontuur.

Op Paasmiddag 15 april 1974 speelde Almania thuis gelijk 1-1 tegen Veritas, en dat punt was net voldoende om te promoveren naar de nieuw te vormen Hoofdklasse. In Nederland werden drie afdelingen gevormd en Noord Brabant en Limburg speelden in de Hoofdklasse C. Zeven Brabantse en ook zeven Limburgse clubs maakten deel uit van de nieuwe klasse. De hele Almania-familie was natuurlijk trots op deze prestatie, want men bleef spelen in de hoogste amateur-afdeling. Het kleine clubje uit Broeksittard had in heel Nederland weer veel bewondering gevonden voor deze prestatie. Echter uitbundig blij was men in de vereniging zelf niet, daar men zich volledig bewust was van de zware opgave die stond te wachten. Andere aspecten dan prestaties stonden op het spel. Verre reizen zouden er gemaakt moeten worden naar meestal kapitaalkrachtige clubs uit grote steden zoals De Valk (Valkenswaard), R.B.C. (Roosendaal), TOP (Oss), B.V.V. (Den Bosch), DESK (Kaatsheuvel), Helmond en R.K.C. (Waalwijk). De Limburgse afvaardiging bestond uit CAESAR, LIMBURGIA, SVM, SVN, VERITAS, VOERENDAAL en ons eigen ALMANIA. Vóór de competitie vertrokken ook nog enkele gerenommeerde krachten als Leo Ehlen, Hub Smeets, Bert Ehlen en Jan de Looyer. Ook trainer Math Schmeitz vertrok bij Almania. Spelers welke naar Almania toekwamen waren Peter Goossens, Theo Dols, Hennes de Heus en Harry Janssen. Als trainer keerde Sjiem Wilms weer terug bij zijn clubje. Hij moest ervoor zorgen om met een doorgaans jong team een goed figuur te slaan in deze nieuwe uitdaging. Als hulptrainer werd Maan van Neer aangesteld. Buiten verwachting ging het eerste seizoen uitstekend. Het debuut, de wedstrijd bij R.B.C. werd voor 2000 toeschouwers dan wel met 1-0 verloren, maar de volgende werd thuis tegen LIMBURGIA met 1-0 gewonnen. Almania draaide het hele seizoen goed mee, en op het einde was men zelfs de hoogst geklasseerde Limburgse ploeg. R.B.C. werd kampioen en CAESAR en SVM degradeerden. Almania behaalde uit 26 wedstrijden 27 punten met de doelcijfers 31-24. Hennes de Heus was met 12 doelpunten topscorer bij Almania. Voor aanvang van het tweede jaar vertrokken ook nu weer enkele vaste krachten, onder andere Jo Bux en Jan Taks. Nieuwkomers waren Ed Smeets, Jo Tholen, Wiel Laumen, Zef Dullens en terugkerende Jan de Looyer.

De trainingen bleven in handen van het vertrouwde duo Wilms-van Neer. De eerst wedstrijd was ook nu weer uit tegen R.B.C. en ditmaal werd het een verdienstelijk gelijkspel 0-0. Zou het dit jaar nog beter gaan dan het vorige? Dat niet, want Almania kreeg een zeer moeilijke periode, en moest tot de negende wedstrijd wachten op de eerste overwinning (Almania-DESK 2-0). Op de helft van het seizoen stond men met 9 punten uit 13 wedstrijden behoorlijk in degradatiegevaar. De tweede helft zou beter worden en men eindigde op de negende plaats met 23 punten, doelcijfers 24-28. Hennes de Heus was met 9 doelpunten ook nu weer topscorer. Limburgia werd kampioen en De Valk en DESK degradeerden.

Ook voor de aanvang van het derde jaar hoofdklasse verloor Almania weer enkele spelers, te weten: Frits Smeets, Hennes de Heus, wéér Jan de Looyer. Bert van Wissen stopte en werd bestuurslid. De selectie werd versterkt door Henry Driessen en Jan Schaekens, alsmede enkele jongeren. De start was veelbelovend met een 2-1 overwinning thuis tegen UNA. De onderlinge krachtsverschillen waren miniem en halfweg het seizoen had Almania uit 13 wedstrijden 12 punten (15-17). Op het einde zou dit na 26 wedstrijden 22 punten zijn (27-36). B.V.V. werd ditmaal kampioen, R.B.C. en Veritas degradeerden. Voor Almania was er een bevredigende achtste plaats. Vermeldenswaardig is nog dat B.V.V. op Almaniaterrein kampioen werd, hetzelfde was Limburgia vorig seizoen ook gebeurd. In dit seizoen werd Harry Janssen met 9 doelpunten Almania’s topscorer.

Almania, gewend aan het steeds vertrekken van spelers zag dit natuurlijk ook weer voor het seizoen ’77-’78 gebeuren. Vaker dan eens werd men de kweekvijver voor andere clubs genoemd. Velen gingen naar het betaalde voetbal, anderen zochten (of werden gezocht) door amateurclubs die waarschijnlijk meer te ‘bieden’ hadden. Zo verlieten Paul Huis in ’t Veld, Peter Goossens, Harry Janssen en Jan Schaekens onze vereniging. Daar tegenover kwam Ed Urlings als nieuwe doelman. De start was ditmaal niet erg hoopvol, na drie wedstrijden één punt en nog niet gescoord. Het pleitte toen voor het vakmanschap van het nog steeds intact zijnde trainersduo Wilms-van Neer dat zij de stemming binnen de groep en het vertrouwen daarin wisten te behouden. Zij wisten ook good old Ties Wilms over te halen om weer te gaan voetballen en de productiviteit proberen te verhogen. Ties, die 2,5 jaar na twee beenbreuken niet meer had gevoetbald, toonde zijn ware Almaniahart en ging weer spelen. Blessures bleven hem echter achtervolgen, en hij kwam slechts tot zeven wedstrijden, waarin hij in totaal maar éénmaal scoorde. Hij had zijn best gedaan maar helaas, het ging niet meer.

Almania zou een moeilijk seizoen doormaken. Halverwege de competitie werd dit al duidelijk. 9 punten uit 13 wedstrijden en slechts 9 maal gescoord, dat deed het ergste vrezen. Toch werd het hoofdklasserschap alsnog gered. Met 21 punten uit 26 wedstrijden (20-40) bleef men net boven de degradatiestreep, ofschoon er toch nog altijd zes punten verschil zaten met de degradanten. Dat waren Helmond (dat weer in de hoofdklasse was teruggekeerd) en UNA. De kampioen heette ditmaal Geldrop en topscorer bij Almania was Henri Driessen met slechts 6 doelpunten. In dit afgelopen seizoen stopte nog een legendarische figuur bij Almania. Op 37-jarige leeftijd stopte Chrit Schrooten na een schitterende staat van dienst voor Almania.

Het seizoen ’78-’79 diende zich aan. In dat seizoen zou Almania het zestigjarig bestaansfeest gaan vieren. Omdat er ditmaal slechts één vertrekker werd genoteerd, te weten Nico Smits, kwamen Harrie Driessen, Marcel Geraedts en opnieuw Harry Janssen de Almania-gelederen versterken. Men leek dus sterker te zijn geworden in de breedte, maar hoe zou het gaan uitpakken? Na twee gelijke spelen en één overwinning ging het steeds moeilijker, daarbij diende zich een uitzonderlijke lange winterstop aan, tot einde maart. Op de helft had Almania 10 punten en 11 maal gescoord. In de ranglijst stond men net boven de fatale streep. De tweede competitiehelft zou steeds moeilijker worden. Terwijl een feestcomité bezig was aan de voorbereidingen van het zestigjarig bestaansfeest, zakte het vlaggenschip steeds dieper. Het diamanten feest werd groots gevierd, Almania waardig. Een grote reünieavond, ’n Luikse markt, festiviteiten voor de jeugd, loterij en diverse balavonden werden er van 11-14 mei 1979 gehouden. Het hoogtepunt was ook nu weer een drukke receptie. Dat Almania veel respect afdwong bewees de lange stroom receptiegangers. Tijdens deze receptie ontving de vereniging de bronzen ereplaquette van Sittard, alsmede de NKS-wimpel. Velen spraken bemoedigende woorden en wensten Almania alsnog klassebehoud. Dit kon echter niet bewaarheid worden. Op Pinksterzaterdag 2 juni viel bij de wedstrijd Panningen-Almania 4-2 het hoofdklassedoek voor Almania. Op Pinkstermaandag 4 juni volgde de laatste wedstrijd in de hoofdklasse (Almania-Longa 1-2). In 26 wedstrijden verzamelde Almania 16 punten (26-45) en degradeerde samen met B.V.V. naar de 1^e klasse. EHC werd in dat seizoen kampioen, en topscorer bij Almania werd Harry Driessen. Teleurstelling bij Almania, vanzelfsprekend, want vanuit sportief oogpunt speelt men natuurlijk graag op het hoogste niveau. Men kon echter ook spreken van berusting. Almania was namelijk bij de invoering al tegenstander van de hoofdklasse. Om begrijpelijke redenen zag men het niet zitten. Verre reizen, een welhaast professionele aanpak, de te verwachten financiële gevolgen waren de moeilijkheden die men toen reeds voorzag. Na vijf seizoenen met wisselend succes deed Almania met ere een stap terug. Hier zou men weer gaan trachten een hartig woord mee te spreken. Tot dusver dus het hoofdstuk hoofdklasse. Een opsomming van de resultaten, een kleine greep uit de problemen.

 Almania ging niet bij de pakken neerzitten, maar ging meteen werken aan een goede opvang van de degradatie. Vanzelfsprekend vertrokken ook nu weer enkele vaste krachten, te weten Ed Smeets, Wiel Laumen en Har Driessen. Ook het vertrouwde trainersduo Wilms-van Neer verliet onze vereniging en dat was toch wel een flinke aderlating. Als nieuwe trainer werd Bér Lejeune aangetrokken, en als nieuwe leden meldden zich Peter van Kessel, Jan Dammer, Harry Meerts en Hans Wijts aan, terwijl ook Peter Goossens weer terugkeerde bij Almania. De start van de nieuwe competitie bestond uit een 1-2 overwinning bij Susteren en in het verdere verloop streed Almania steeds mee in de kopgroep om tenslotte als derde te eindigen met 28 punten uit 22 wedstrijden (doelsaldo 38-20). Kampioen werd Roermond en MKC en SVM degradeerden. Topscorer bij Almania werd Peter Goossens met 14 doelpunten. Bovendien bereikte Almania in dat seizoen de halve finale van de KNVB-beker district Zuid II. In deze halve finale werd met 1-3 verloren van Roermond, dat nadien deze beker ook zou winnen. Almania had de degradatie dus goed verwerkt en mocht trots terugzien op een geslaagd seizoen.

Bij aanvang van het seizoen ’80-’81 vertrok trainer Bér Lejeune na een seizoen weer bij Almania. Zijn opvolger werd Sjiem Wilms, die het niet kon laten en zich ook nu weer liet overhalen om Almania onder zijn hoede te nemen. Hij zag P. Jansen, H. Meerts en H. Janssen vertrekken en Pablo Huth komen om Almania te versterken. Bovendien deden enkele eigen jonge talenten zoals Wilburt Suvrijn, Rob Ehlen en Randall Koot van zich spreken. En met frisse moed begon Almania dan ook aan het nieuwe seizoen. De ouverture was een 2-2 gelijkspel tegen Wilhelmina ’08 en de eerste nederlaag kwam pas na vier wedstrijden 1-0 bij Heer. Toch zou men in dit seizoen geen rol van betekenis gaan spelen en uiteindelijk als middenmoter eindigen met 24 punten uit 24 wedstrijden (29-33). Kampioen werd Heer en SVK en Veritas degradeerden. Topscorer werd ditmaal Arno Heiligers met 8 doelpunten. Zoals u wel zult hebben gemerkt, was men bij Almania inmiddels gewend geraakt aan het steeds weer vertrekken van spelers, maar in de voorbereiding op het seizoen ’81-’82 zou dit wel heel erg worden. Terecht werd er in de pers gesproken van een leegloop bij Almania. Liefst zeven eerste elftalspelers zouden Almania gaan verlaten. Dit waren E. Urlings, J. Tholen, M. Geraets, P. Goossens, A. Heiligers, H. Driessen en W. Suvrijn. Daarnaast vertrokken ook nog een achttal spelers van het tweede elftal en hiervoor in de plaats kwamen enkele jongens, die doorgaans bij derde en vierde klassers acteerden. Trainer Wilms stond voor een onmogelijke taak en zo zou het ook uitpakken. Almania kende een heel moeilijk seizoen en zou uiteindelijk samen met Susteren degraderen naar de tweede klas. Kampioen werd Venray. Almania behaalde 18 punten uit 24 wedstrijden (40-48). Men kwam voor klassebehoud slechts één punt tekort op Walram. Graad Haas werd met 10 doelpunten topscorer. Deze klap van een nieuwe degradatie kwam wel erg hard aan.

Almania echter, vele tegenslagen gewend, zou ook nu niet lang treuren en stond meteen weer klaar om iets terug te doen. En hoe? Zoals haast traditie vertrokken ook nu weer enkele vaste kernspelers zoals Rob Ehlen, Peter van Kessel en Toine van Lin. Ook trainer Wilms moest zich om gezondheidsredenen terugtrekken en Almania kreeg als nieuwe trainer Jan Vleugels. Enkele nieuwe spelers, onder andere Willy Gijzen, Jos Schmeits, Peter Lemmens, Roel Jacobs en ook weer Peter Goossens (heen en weer) kwamen Almania versterken. De start van het seizoen ’82-’83 was niet erg hoopvol. De eerste wedstrijd werd thuis tegen MKC met 0-1 verloren. Het herstel kwam echter snel en Almania werkte zich stilaan naar de koppositie, die in de negende wedstrijd werd veroverd. Deze plaats stond men niet meer af en Almania werd weer glansrijk kampioen met 34 punten uit 22 wedstrijden en zes punten voorsprong op no. 2, Waubach. De degradanten waren KEV en SVK. Almania was wéér na één jaar terug in de 1^e klas en dit dwong weer veel bewondering af bij de voetballiefhebbers. Andere hoogtepunten in dat seizoen waren een ongeslagen kampioenschap voor het vierde elftal en de zilveren eremedaille in de orde van Oranje-Nassau die secretaris Sjeng Schmeitz mocht ontvangen voor zijn vele verdiensten voor Almania en de gemeenschap van Broeksittard. Pablo Huth werd verder in dat seizoen met 14 doelpunten topscorer bij Almania.

Almania zou het dus in ’83-’84 opnieuw gaan proberen in de eerste klas. Het spelersverloop voor deze competitie was gering. Alleen Pablo Huth vertrok en Arno Heiligers en Dré Spijkers kwamen naar Almania. Het traditionele nederlaagtoernooi als voorbereiding op het nieuwe seizoen kreeg de naam Sjeng Schmeitz Nederlaagtoernooi. Almania startte de competitie door thuis 1-1 gelijk te spelen tegen Heer en het zou geen gemakkelijk seizoen worden, ofschoon men zich met 22 punten (28-34) royaal handhaafde.

RKONS werd kampioen en Megacles en Panningen degradeerden. G. Haas en A. Manoch waren met 5 doelpunten de topscorers. Sportief hoogtepunt in dat seizoen was het kampioenschap van het tweede elftal en de promotie naar de reserve 1^e klas.

Na dit seizoen vierde Almania het 65-jarig bestaansfeest. Dit feest hield men onder de naam Alma-Cilia-feesten omdat het samen georganiseerd werd met de fanfare St. Caecilia, waarvan de drumband 25 jaar bestond. Feest en kampioenschap tweede elftal werden echter in dat seizoen overschaduwd door een zeer droeve gebeurtenis. In de nacht van 20 november 1983 staken enkele vandalen de kantine van Almania in brand. De kantine en een groot gedeelte van de gebouwen werd in de as gelegd. Een zware slag had Almania getroffen, men kon recht spreken van een ramp. Bestuur en leden, maar ook de hele dorpsgemeenschap, waren getroffen. Meteen kwamen ook vele reacties los. Almania moest zo snel mogelijk geholpen worden, en vele vrijwilligers boden hulp aan. Een noodkantine werd snel gecharterd en aan de wederopbouw zou snel begonnen worden.

Het seizoen ’84-’85 zou voor Almania op sportief gebied een dieptepunt worden. Opnieuw verlieten diverse spelers onze vereniging, te weten R. Koot, R. Jacobs, J. Dammer, A. Stevens, A. Manoch en C. Steenbakkers. Ook trainer J. Vleugels verliet Almania en hij werd als trainer opgevolgd door Jos Gelissen. Als nieuwe spelers kwamen P. Stevens, F. Oostwoud, W. Dieteren en J. Vanderlijde. Met bijna een geheel nieuw en erg jong team begon Almania aan weer een nieuwe uitdaging. De eerste wedstrijd thuis werd tegen Maasbracht met 2-3 verloren. In deze wedstrijd speelde Almania voor het eerst met shirtreclame. Het constructiebedrijf Tukcon bood vóór de wedstrijd bij monde van haar directeur en oud-Almania-speler Hub. Tummers de nieuwe uitrusting aan. Maar voorlopig bracht deze uitrusting geen geluk, want men moest wachten tot de tiende wedstrijd voordat de eerste overwinning werd behaald, thuis tegen Roermond 1-0. Zoals u wel zult begrijpen ging dat niet goed en uiteindelijk degradeerde Almania met 18 punten uit 26 wedstrijden (23-44), samen met Maasbracht. Kampioen werd stadgenoot VV Sittard. Topscorers bij Almania werden F. Oostwoud, J. Vanderlijde en Fr. Smith met ieder vier doelpunten. Het zou echter nog erger worden dit seizoen. Almania 2, vorig seizoen zo mooi gepromoveerd, degradeerde nu weer uit de reserve 1^e klas. Als pleister op de wonde was er het kampioenschap van het derde elftal met promotie naar de 1^e klas afd. Limburg. Zoals we reeds vermeldden, sportief gezien een slecht seizoen, dat werd afgewisseld met de uitreiking van de Pauselijke onder-scheiding Pro Ecclesia et Pontifice aan onze erevoorzitter Tjeu Schrooten. Dit voor zijn vele werk in de Broeksittardse gemeenschap en voor Almania in het bijzonder.

Toch was er in dit seizoen nog een groot hoogtepunt. Op 8 maart 1985 opende wethouder Houtakkers de nieuwe kantine van Almania. Na de zwarte dag van 20 november 1983 was er bij Almania veel werk verricht. Vele vrijwilligers, en onder de deskundige leiding van voorzitter L. Hanckmann stond er nu weer een schitterende nieuwe kantine. Dit alles was natuurlijk ook mogelijk geworden door de vele acties welke er gehouden werden. Almania en Broeksittard mochten trots zijn op zoveel samenwerking. Aan deze heropening was een receptie verbonden, waarop Sjeng Schmeitz als secretaris van Almania terugtrad en benoemd werd tot eresecretaris. Zeer velen kwamen Almania feliciteren en hadden alle lof voor het onnoemelijk vele werk dat Sjeng Schmeitz voor Almania had verricht. Bij Almania zijn er naast de gebruikelijke dieptepunten toch ook altijd weer hoogtepunten. Hoogtepunten die dit Almania steeds weer zo groot maken en waar wij met zijn allen trots op mogen zijn.

Het seizoen ’85-’86 zou moeten bewijzen dat men snel zou slagen in het herwinnen van het verloren gegane terrein. Maar nog voor dat seizoen zou beginnen werd Almania geconfronteerd met het verlies van pater Mevis, die op 19 augustus 1985 overleed. Twintig jaar lang was pater Mevis geestelijk adviseur bij Almania, en daarnaast bekleedde hij zes jaar lang de functie van penningmeester. Hij was niet alleen een raads- en vertrouwensman van de senioren, maar ook een grote vriend van de junioren. Een vertrouwd persoon was aldus van Almania heengegaan. Verder gingen voor dat seizoen weer een drietal selectiespelers naar een andere vereniging. Het waren Graad Haas, Frank Zinken en Jos Schmeitz. Daartegen keerden Jan Dammer, Randall Koot en Andy Manoch weer terug op het oude nest, om samen met de andere nieuweling Wiel Rutten van Schinveld Almania te versterken. Een primeur voor Almania was de komst van een damesteam. Op 11 augustus 1985 speelden zij de eerste wedstrijd tegen OVCS. Ook al werd dit eerste optreden een 0-11 nederlaag, het begin was gemaakt en betere resultaten zouden weldra volgen. Maar bij die ene primeur zou het niet blijven. In november 1985 kreeg ook Almania zijn eigen clubblad “De Almaniak”, dat inmiddels is uitgegroeid tot een vast begrip. Maar laten wij teruggaan naar de sportieve gebeurtenissen. In het begin van het seizoen 1985-1986 zag het er niet zo rooskleurig uit voor Almania en vooral het scoren wilde niet erg lukken. Na zes wedstrijden had men weliswaar ook zes punten, en slechts vier tegendoelpunten, maar men had zelf ook slechts viermaal gescoord. In de thuiswedstrijd tegen koploper Leonidas kwam echter de kentering middels een 4-0 overwinning. Bovendien had men met Ruud Gillissen (Heer) een nieuwe versterking voor de spits erbij gekregen. Gillissen was in Sittard komen wonen en als zodanig meteen speelgerechtigd. Geleidelijk klom Almania omhoog om op de helft van de competitie de kop over te nemen, en wat belangrijker is, niet meer af te staan. Op 27 april 1986 werd men door de uitslag van de wedstrijd Kolonia-Almania 0-4 kampioen, en weer was Almania binnen één jaar terug in de eerste klasse, hetgeen toch wel een opmerkelijke prestatie mocht worden genoemd.

Het kampioenschap kreeg nog meer glans, doordat ook de kanonnen van Almania 5 kampioen werden en dat nog wel ongeslagen. Onderling ging men wedijveren wie het beste kon feesten, en het dient gezegd, het vijfde won met glans. Almania behaalde in dit kampioenschap 32 punten uit 22 wedstrijden (41-22), en Ruud Gillissen werd met 11 doelpunten topscorer en bleek dus achteraf een welkome versterking. RKBSV en sc. WVV’28 degradeerden. In het seizoen 1986-1987 kon Almania het dus weer in de eerste klas gaan proberen, en de pessimisten vroegen zich af voor hoelang. Trainer Jos Gelissen vertrok na twee jaar (1x degradatie – 1x kampioen) weer bij Almania, en met hem vertrokken de spelers Jos Vanderlijde, Dré Spijkers en Wil Rutten. Als nieuwe trainer contracteerde Almania Martin Creuwels. Hij was jeugdtrainer geweest bij Fortuna Sittard, en de laatste zes jaar trainer bij Sweikhuizer Boys. Van deze laatste vereniging kwamen ook een vijftal spelers naar Almania, te weten: P. Damoiseaux, L. Beckers, H. Dreuning, H. Bos en Fr. De Serra. Bovendien kwamen ook nog Frans Meisen (Grathem) en M. van Lieshout (Doenrade). De ouverture van het nieuwe seizoen was een 3-1 nederlaag bij sv. Heerlen, en na zes wedstrijden stond men nog steeds zonder overwinning onderaan. In de zevende wedstrijd (Almania-SVN 3-1) kwam daar verandering in, en geleidelijk aan werden puntjes bij elkaar gesprokkeld. Al bleef het dat seizoen moeilijk gaan, toch speelde Almania zich ruimschoots veilig met 24 punten uit 26 wedstrijden. SVN werd kampioen, en Tiglieja en Sparta ’18 degradeerden. Topscorer bij Almania werd Harrie Dreuning met 13 doelpunten. Ruud Gillissen, de top-scorer van vorig seizoen, verhuisde in dat seizoen weer naar Maastricht en ging spelen bij v.v. Keer.

Almania ging zich weer voorbereiden op het seizoen 1987-1988. Opmerklijk was dat in feite geen selectiespeler vertrok, en men een zestal nieuwkomers kon begroeten met onder andere Henry Ruiter (Fortuna Sittard), Franco Pintore (De Ster), Martin Paulanyi, en ook Jos Vanderlijde keerde weer terug. Op 6 september 1987 zou de start zijn van de nieuwe competitie, maar één dag daarvoor kreeg Almania weer een zware slag te verwerken. Op 69-jarige leeftijd overleed eresecretaris Sjeng Schmeitz, die sinds 1942 bestuurslid was bij Almania. Hiervan was hij 23 jaar secretaris en 1½ jaar voorzitter. Het jaarlijkse nederlaagtoernooi wordt naar hem genoemd. Een groot verenigingsman nam afscheid van zijn vereniging en zijn persoonlijkheid zou men zeker gaan missen. Alle wedstrijden van Almania werden voor die eerste dag afgelast, en Sjeng werd enkele dagen later onder enorme belangstelling begraven. Bij de uitgestelde start van de competitie won Almania de eerste wedstrijd thuis tegen sv Heerlen met 4-1. Almania zou een sterk seizoen gaan spelen en na acht wedstrijden veroverde men zelfs de leiderspositie. Een ongekende weelde. Ook de rest van dat seizoen bleef men goed presteren en vooral veel scoren. Dat zou op het eind van het seizoen resulteren in een schitterende tweede plaats achter kampioen Waubach. Men behaalde 30 punten uit 26 westrijden, scoorde liefst 53 maal en kreeg 32 doelpunten te incasseren. RKVVL en Roermond degradeerden. Topscorer bij Almania werd in dat seizoen weer Harrie Dreuning met liefst 20 doelpunten.