De postduivensport in Limburg werd vooral beoefend door de mijnwerkers. Zo ook bij ons hier in Broeksittard. Maar voordat er een vereniging werd opgericht waren er al meerdere personen die uit liefhebberij duiven hielden en enkele al deelnamen aan de wedstrijdvluchten die Sittard organiseerde. Maar op zaterdag 1 maart 1921 namen een aantal personen het voortouw en werd  in het café Schrijen langs Aan het broek, een duivenvereniging opgericht. Mannen van het eerste uur waren o.a. Nic. Wilms; voorzitter, Nic. Bergh; secretaris, Hendrik Hermans en de kastelein Jan Schrijen; penningmeester. Met de oprichting van de vereniging wil men mee gaan doen aan de wedstrijdsport; wedvluchten. Als naam voor de vereniging koos men voor ‘Ons Genoegen’, daarmee aangeven de men het houden van duiven als een hobby, als liefhebberij zag. Na de aanschaf van de meest noodzakelijke zaken kon men gaan deelnemen aan de wedstrijdsport. De korven met duiven werden, in de beginjaren met de hondenkar, naar Sittard gebracht. Van daaruit werden ze samen met de Sittardse duiven naar het station gebracht voor verder vervoer naar de plaats van lossing.

Werden dan op zondag de ingekorfde duiven terug verwacht dan leefde het halve dorp mee. Uren was men bezig met het afzoeken van de horizon of men al een duif zag naderen. En als dan de eerste duif opdoemde werd het spannend. Van wie was die duif. Op welk hok zou hij binnenkomen. En na de eerste duif volgden er al gouw meerdere en begon de race tegen de klok. De gummiring welke de duif om haar poot heeft, moest naar het verenigingslokaal gebracht worden waar de ringen dan ‘geconstateerd’ werden en de tijd genoteerd werd. Maar al gouw werden er de zogenaamde duivenklokken aangeschaft (of gehuurd) en kon men zelf de tijd ‘klokken’.

Ten behoeve van de ‘duivenmelkers’ werd in het duivenseizoen de zogenaamde duivenmelkers-mis gehouden. Een erg vroege H. Mis 6.30 uur om de melker de gelegenheid te geven aan zijn zondagsplicht te voldoen. In de beginjaren telde de vereniging een kleine 20 leden. Tijdens de oorlog 1940-1945 wed door de bezetter de duivensport verboden. Duiven moeten worden afgemaakt maar menig melker let zijn duiven ‘onderduiken’.  Na de oorlog moest de duivensport opnieuw  opgestart worden. Zelfs de staatsmijnen hielpen daarbij door op het SBB een duivenkweekhok te plaatsten waarvan de melkers nieuwe duiven konden betrekken. Langzaam groeide de vereniging uit tot 26 leden in 1961 en bij het jubileumjaar 1971 waren er 36 leden.