Hoewel Tuddern het eindpunt is wordt het station langs Aan het Broek, parallel aan de landsgrens gebouwd. Tuddern ligt er een kleine kilometer vandaan. Het was namelijk de bedoeling het tracé ter zijne tijd door te trekken tot aan het station van Sittard. 

De trein werd door de bevolking met argus ogen bekeken. De pastoor van Tuddern moest eerst eens met de trein meereizen om de weerzin weg te nemen. Maar al gouw won de trein aan belangstelling. Niet alleen aan Duitse zijde maar vooral ook aan Nederlandse zijde. Door de ligging van het station zo kort bij Broeksittard kreeg het complex al gouw de naam “Station Broeksittard”. Een café aan de Nederlands zijde van de grens doopte haar naam om in “stationscafé”.

De vele Limburgers die in de zomermaanden in Duitsland werkten zoals ‘Brikkebekkers’ en helpers bij de graan- en bietenoogst maakten dankbaar gebruik van ’t Baenke zoals het aan deze zijde van de grens genoemd werd.

De trein bleef rijden tot 13 september 1944, een week voor de bevrijding van Broeksittard.

In 1946 werd het tracé weer in gebruik genomen. Nu werd het veelvuldig gebruikt voor de levendige smokkel, waar menig Broeksittardenaar van geprofiteerd heeft.

In 1947 was een absoluut topjaar. Meer dan 1,5 miljoen passagiers werden er in dat jaar vervoerd. In 1949 werd de Duitse Bondsrepubliek opgericht en werd de Selfkant Nederlands grondgebied. De staatsgrens kwam bij Gangelt te liggen en werd Gangelt het eindstation van de Keisbahn.  “Station Broeksittard” ging op slot. 

Tot 1970 was het gebouw in gebruik als woonplaats voor een aantal gezinnen. De sloophamer deed zijn werk maar de funderingen van zowel het stationsgebouw als de kolenbunker zijn er nog steeds en worden nu door onkruid en struiken aan het zicht onttrokken. Aan Duitse zijde bleef de trein nog rijden tot 1953.Toen werd de concurentie van het vrachtverkeer over de weg te groot en kwam er een definitief einde aan de Kreisbahn. Alhoewel, in 1970 werd een tracé tussen Schierwaldenrath en Geilenkirchen als toeristentrein in gebruik genomen en werken vele vrijwilligers mee om die in stand te houden